Przejdź do zawartości

Computer Space

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Computer Space
Ilustracja
Automat z grą Computer Space
Producent

Nutting Associates

Wydawca

Nutting Associates

Projektant

Nolan Bushnell, Ted Dabney

Data wydania

listopad 1971

Gatunek

gra zręcznościowa

Tryby gry

gra jednoosobowa, gra wieloosobowa

Wymagania sprzętowe
Platforma

automat do gry

Computer Spacekomputerowa gra zręcznościowa na automaty, wyprodukowana przez Nutting Associates w 1971 roku. Jej autorami byli Nolan Bushnell i Ted Dabney.

Computer Space stanowiła kontynuację pomysłu Steve'a Russella na grę Spacewar!. Gracze kierowali małymi statkami kosmicznymi, których celem było zestrzelenie obiektu przeciwnika. Wygrywał ten, kto w czasie 99 sekund zestrzelił wroga większą liczbę razy. Gra była skomplikowana pod względem obsługi, gdyż zawierała dwa klawisze obrotu, przyspieszenia, strzału i nadprzestrzeni[1].

Nolan Bushnell wpadł na pomysł stworzenia Computer Space, gdy zapoznał się ze Spacewar! w wieku kilkunastu lat. Swój pomysł na twórczą przeróbkę klasyka Russella przedstawił w 1971 roku Billowi Nuttingowi, założycielowi Nutting Associates. Nutting, doświadczony w produkcji automatów, zdecydował się wyprodukować maszyny z grą i wprowadzić ją do obiegu komercyjnego. Same automaty z Computer Space wyróżniały się jak na owe czasy kolorową, metaliczną fakturą oraz trzynastocalowym ekranem[2].

Mimo nowatorskiego jak na ówczesne czasy projektu Computer Space poniosła klęskę finansową. Wynikało to z faktu, że większość automatów z grą trafiło do barów, których klienci nie potrafili obsługiwać skomplikowanego systemu sterowania[3][4]. Kluczowym dla branży faktem było jednak to, że Computer Space stanowiła pierwszą grę na automaty przeznaczoną do użytku komercyjnego[4]. Gra ta szybko przeniknęła do kultury masowej, stanowiąc element takich filmów, jak Zielona pożywka (1973) czy Szczęki (1975)[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Mańkowski 2010 ↓, s. 17.
  2. Mańkowski 2010 ↓, s. 15–17.
  3. a b Mańkowski 2010 ↓, s. 18.
  4. a b Wolf 2012 ↓, s. 3.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]